Portret van een inspirerende topatlete - Deel 3 (laatste deel)

Massa’s training, stages, dokterstudies en een job als gids.
Vele dingen krijgen een plaatsje in Hanny’s leven. Wanneer ze eens een vrij moment heeft in de auto of thuis heeft ze altijd een papier voor haar of een boek open liggen. Nooit eens iets niks doen.
“Ik leef mijn leven erg snel. Overdag is het volle vaart. ‘s Avonds probeer ik het altijd rustiger aan te doen”.
Het kan lijken alsof alles op wieltjes is verlopen voor Hanny. Een goede student op school, junioren wereldkampioen, wereldkampioen en een beginnende loperscarriere. Daarop komen we later nog terug.

Er is echter ook een andere zijde die in scherp contrast staat met haar success. Ze heeft de nodige tegenslagen gekend, die voor iedereen moeilijk zouden zijn en een jong meisje van onder de 20 makkelijk zouden kunnen doen kraken.
Tijdens het WK in Japan verstuikte Hanny haar voet ernstig in de qualificatie van de Long.Ze liep de finale met hevige pijnen.
“Ik wilde zo graag lopen. Met pijnstillers kon ik het uithouden maar achteraf gezien had ik beter nooit gelopen. Mijn carriere had toen over geweest kunnen zijn”.
Toen haar voet terug thuis werd onderzocht bleek dat alle gewrichtbanden gescheurd waren in de voet. Na een paar weken rust en enkele mislukte pogingen om terug te lopen stond ze voor een moeilijke keuze.
Het ene kamp zei dat ze moest geopereerd worden aan haar voet zodat die weer beter kon worden. Een ander kamp meende dat een operatie van die aard het einde zou betekenen van haar carriere.
“Ik vond alleen dat het zo niet verder kon. In oktober 2005 besliste ik om mijn voet te laten opereren. Ik liep 6 weken op krukken en begon dan met korte wandelingen. Op kerstdag liep ik voor het eerst, 10 minuten. Slechts in februari kon ik terug tegoei lopen.”

Op hetzelfde moment dat Hanny terugkwam vanuit blessure kwam de familie Allston in een crisis situatie terecht. Haar vader Simon werd ziek en bracht vele maanden in het ziekenhuis door. Lange tijd was het onzeker of hij het wel zou overleven. Hanny’s moeder Julia voelde zich ook niet zo goed en moest ook voor een tijdje naar het ziekenhuis. Hanny was alleen thuis op krukken op de boerderij bij Hobart en probeerde om de moed erin te houden.
“Ik prentte mezelf in dat het altijd mogelijk is om het negatieve om te buigen naar iets positiefs. Het komt erop neer om jezelf iedere dag een doel te stellen en zo verderop te geraken. Puur fysiek begon ik mezelf uit te dagen op krukken. Het begon met een rondje rondom het huis. Dan 50 m naar de brievenbus, daarna naar de buren op 200, en het eindigde met 6 km op krukken.”

Altijd al met ouderen omgegaan
Het valt niet te ontkennen, wanneer je met Hanny omgaat zou je niet zeggen dat zij slechts 21 is….
Ze zegt zelf dat ze altijd heeft omgegaan met oudere vrienden en dat ze daardoor mentaal volwassener is geworden. Ouderdom is een cijfer op je paspoort, hoe je bent als person is een heel andere zaak.
Richard Walsch is 27 jaar en 1 van Hanny’s beste vrienden. Hij werkt op de atletiekclub in Hobart en is een trouwe trainingspartner, niet ten minste op de ochtendtraining.
Een van de eerste ochtenden, in de auto onderweg van Hobart naar Mount Wellingtton, waar Hanny nu woont met haar vader en moeder Julia, vertelt Richard over haar wil om de hele tijd vooruit te komen.
“Iedere morgen heeft ze een nieuwe droom. Dat maakt haar zo speciaal. Voor anderen zou het niet werken, maar voor Hanny werkt het wel.”
Ze is de hele tijd onderweg naar iets. Ik ken niemand anders die mentaal zo sterk is als Hanny. Als ze loopt heeft ze daar veel baat van.

De werkelijkheid kwam voor de droom
Het goud op het WK is nooit een droom geweest voor dat het werkelijkheid werd. Wanneer Hanny mag vertellen over haar eigen dromen van nu zijn er 2 dingen die onmiddelijk naar boven komen
“Ik wil op het podium staan op het WK in Ukraine dit jaar en het liefst van al wil ik de marathon lopen op de Olympische Spelen in Peking 2008.
Al van toen ik nog zwom was mijn grote doel ooit op de Spelen te staan. Toen ik wilde gaan slapen zal ik altijd 2 sterren vanuit het slaapkamerraam. Ik doopte de ene O en de andere Lympics. Ik dacht dat ik op een dag daar zou staan.”

Een denker
Hanny is een denker en gaat haar eigen weg. Ze neemt graag de hulp aan van anderen maar trekt daarna zelf haar plan. Ze heeft een uniek vermogen om uit te voeren wat ze voorop stelt, zegt Fredrik Johansoon van Goteborg die Hanny al kent van in 2004.
Een meisje uit Savedalen was op bezoek in Tasmanie en woonde een tijdje in bij de familie Allston en toen Hanny daarna naar Zweden wilde komen voor het WK 2004 mochten Hanny en een vriend bij Fredrik in zijn appartement wonen. Via die weg is Savedalen ook haar club geworden.
Het was ook in die periode dat Hanny het meeste orientatie trainde. In het begin bakte ze er niks van maar na 2 maanden was ze al heel goed. Zo gaat dat met Hanny, zegt Fredrik.
Na 3 dagen trainingsstage in St Helens reizen we anderhalf uur naar het zuiden richting Bicheno, een slaperig surfstadje midden aan de oostkust. Hanny, Richard end een paar oudere begeleiders komen hier samen met de tasmaanse junioren atletiek voor een 4 daags trainingskamp. Met de ochtendtrainig erbij zal Hanny hier iedere dag 3 trainingen afwerken, enkele van die trainingen erg vermoeiende trainingen.

Lactaatstesten door het instituut
De training van dinsdag voormiddag vindt plaats in het Gordon Apsley Nationaal Pakr. Het Institute of Sports is aanwezig voor lactaattesten en de ‘stoersten’, waar Hanny vanzelfsprekend bijhoort, doen na de opwarming 1000 meter op tijd, 4 keer 2000 meter net onder het melkzuurniveau en dan na een korte rust, nog eens een 1000m op tijd. Hanny doet de 2e 1000m slechts 3 sec trager dan de eerste.
“Ik ben tevreden. Ik heb de laatste tijd veel getraind en toch kan ik de vaart er nog in houden. Een zware en plezante training” lacht Hanny alvorens de groep in een natuurlijk zwembad uitrust.

Marathon is haar nieuwe droom
Lopen is Hanny’s nieuwe droom. Ze is altijd goed in lopen geweest, maar na haar operatie aan de voet is de vooruitgang op dat gebied fenomenaal geweest. In het begin van januari maakte ze haar marathondebuut en liep 2.46.32 op een zeer heuvelachtig parcours. De winnaar bij de mannen. Jeremy Horne, was in goede form maar liep toch nog 15min boven zijn persoonlijke record.
“De marathon is zo klassiek op een bepaalde manier en erbij zijn op de Olympische Spelen is het absolute grootste.”
Australie is een heel goed marathonland en een tijd van 2.26 – 2.27 is nodig opdat de droom waarheid kan worden.

Geroutineerde trainer
Ze krijgt hulp van een van de meest gerespecteerde trainers in Australie. Hij heet Max Cherry en is op zijn minst gezegd een charismatisch figuur. Hij brengt zoveel tijd door op de piste zodat zijn vrouw zich soms afvraagt wie hij is als hij thuis komt. Ik ontmoet hem al de eerste avond in Tasmanie op de piste in Hobart. Ik gok dat hij iets over de 60 moet zijn.
“Max vierde 2 weken geleden zijn 80e verjaardag. Hij is nog altijd de meest inspirerende trainer die ik me kan inbeelden”, zegt Hanny nadat ze de intervaltraingen met 5 keer 1600 m en bijhorende opwarming en cooling down heeft afgehandeld. Ze loopt op de hielen van Donna Macfarlane, 8st op de 3000 steeple op de Olympische Spelen.
Vandaag de dag maakt Max Cherry de grondplanning op van Hannys training maar ze hebben beiden een reis achter de boeg voor de juiste samenwerking te ontdekken.
3 keer uit de groep gesmeten
3 keer heeft hij Hanny uit de trainingsgroep gezet omdat ze niet hard genoeg was. Tot 5 jaar geleden coachte hij geen vrouwen om precies die reden. Ze waren niet uit het juiste hout gesneden.
“Het gaat erom dat diegenen die ik train echt willen proberen van zou goed mogelijk te worden. Niet iedereen kan winnen maar zij die het proberen hebben de meeste kans. Hanny doet nu haar uiterste best en ze zal er ver meek omen. Ze kan even goed worden in lopen als in OL als je begrijpt wat ik bedoel” zegt Max.
Ik begrijp het niet echt. Kan ze dan wereldkampioen worden in de marathon? Max knippert enkel met zijn ogen wanneer ik hem de vraag stel.
Opmerking van de laatstepost: Ondertussen traint Hanny met een nieuwe trainer, de redenen van haar overstap vermeldt ze op haar website: meer werk op de unief, een paar kleine blessures, minder motivatie en ook de wil om met een vrouwelijke coach te werken. Haar coach is nu Jackie Fairweather, ooit Olympisch kampioen triathlon.

Te jong voor de marathon?
We zijn er opnieuw. Hanny Allston is slechts 21 en probeert zich in de wereldtop op de marathon te vestige waar de meesten onder de goeden over 27, zelfs over 30 zijn.
“Het gaat er vooral om kilometers te verzamelen. Ik probeer 150 km per week te trainen en fiets er nog bovenop. Tussen 15 en 20 uur training in de week, maar de tijd is niet het belangrijkste voor mij. Eigenlijk loop ik zoals ik me voel en vaak heb ik zin om lang te lopen. Ik hou ervan om volledig uitgeput te zijn. Al van toen ik klein was keek ik op naar ultramaratonlopers en om een van hen te zijn lijkt me cool.”
Hanny heeft ondertussen ook al zo een ultramaraton achter de rug. 2 marathons in 1 keer,op een heuvelachtige en stenige parcours in de Cradle Mountains, het grootste gebergte in Tasmanie.
Het was in feite niet zo pijnlijk. Ik dacht vooral aan hoe prachtig het was toen de zon opkwam boven de Bergen. Het was pas in de douche dat ik krampen kreeg. Mamma moest me helpen om me aan te klagen en ik moest er vooral mee lichen. Toen kreeg ik nog meer krampen en moest nog meer lachen… Al bij al was plezanter dan dat het zwaar was.

Winnaarsfilosofie
Tijdens lange wedstrijden of trainingen heeft Hanny een bepaalde filosofie die haar helpt zichzelf te overwinnen.
We hebben allemaal iets in ons dat tegen het lichaam zegt om te stoppen. Dat stemmetje, die kleine duivel, die zegt dat je moe bent en dat je moet stoppen moet je onderdrukken, dat mag nooit winnen. Het stemmetje kan langskomen wanneer je ‘s morgens moet opstaan om te gaan trainen en het zegt je om nog wat te blijven liggen in bed, dat stemmetje zegt dat je moe bent en dat je moet stoppen, of in OL dat je een fout gaat maken.
“Ik stel mezelf doelen om mijn stemmetje te overwinnen. Iedere morgen is het doel om toe te komen van de trainen en te ontbijten, er is niets beters.”

"Wees geen schaap, denk zelf"
Deze leuze hing vroeger bij Hanny aan de muur. Nu ze senior is passen schattige diertjes niet meer aan haar muur. Maar de achterliggende boodschap geldt nog steeds en het is op die manier dat ze haar leven will even.
“Toen ik jonger was dacht ik veel na over hoe anderen over me zouden denken. We hadden vroeger een bepaald type volkswagenbusje en ik schaamde me als mijn papa me naar school bracht. Op de zwemtraingen maten we ons altijd met elkaar en de trainers legden een grote druk op ons. Het goede aan OL en lopen is dat ik alleen maar aan mezelf moet denken en mijn eigen weg kan gaan. Ze zegt dat de druk van haar trainer Max nu, heel anders is.”
“In het begin voelde ik me alsof ik iets moest bewijzen tegenover hem, dat ik iets wilde bereiken en wilde groeien. Nu heb ik het respect bij hem zodat dat niet perse hoeft. Hij wil dat ik zal lukken in mijn opzet en geeft me werkmiddelen. Daarna is het aan mij. Tegenwoordig is mijn filosofie hulp van andere mensen aan te nemen en vervolgens er zelf iets mee te doen. Anthony Scott in Nieuw Zeeland heeft me veel geholpen met mijn OL-techniek op korte tijd en zonder hem was ik nooit de orienteur geworden die ik nu ben.”

Thuis bij Hanny staat er veel literatuur en foldertjes over voeding en lopen. Ze wil heel de tijd meer weten maar uiteindelijk, zoals al gezegd, beslist ze zelf.
Ik vraag me af waarop ze al haar energie zou richten als de sport niet in haar leven was. “Ik zou waarschijnlijk een meer toegewijd student zijn “grapt ze.
“Waarschijnlijk zou ik ook meer schrijven. Ik hou ervan om gedichten te schrijven en lange brieven naar vrienden. Koken doe ik ook graag. En vrienden uitnodigen. Ik vind het belangrijk om goede vrienden romdom me te hebben.”

Hanny mag dan wel praten over Ukraine en medailles daar, maar ze komt beduidend vaker terug op het lopen en de marathondroom in onze gesprekken. Het is naar de Olympische Spelen dat ze wil..
Ze wil vooral slagen als marathonloopster….en dat is iets waarover de OL dames elites blij kunnen zijn…

- Einde van het artikel -

Opmerking delaatstepost:
Resultaten Hanny op de WOC in Ukraine:
Middle 13e, Long 6e, Sprint 9e, Aflossing 7e

Enkele uren na haar aankomst op de Sprint Final pakt Hanny haar valiezen en vertrekt naar Kuala Lumper voor een paar dagen om zich daar voor te bereiden op de marathon van Tokyo (17 feb 2008)....(Bron Australian team WOC Blog)

To be continued... Ongetwijfeld!