Portret van een inspirerende topatlete - Deel 2

DEEL 2 van het interview...

“Het zijn seriemoordenaars, we gaan eraan”
Trainingskamp voor de beste beloften en junioren uit Tasmanie in St Helens, in het noorden van de oostkust.
Na de 2e training van de dag, al de 3e voor Hanny, is het tijd om af te koelen in een Billabong. Een Billabong is een bergspleet gevuld met water en Hanny beweegt zich soepel in het water nadat ze zich met behulp van een touw erin heeft gezwierd.
Alles begon trouwens in het water, in het zwembad in Hobart.
Toen ik 7 jaar was, testte ik of ik kon meedoen in een zwemmersgroep en toen ik 11 was ging ik over naar een groep die erg veel trainde. We trainden minstens 10 u per week, 5 keer in de week smorgens voor school. Slechts zelden zwom ik minder dan 5 km op een training.
De trainers zagen direct dat Hanny iets speciaals had.

9e beste van Australie
Ik had veel talent als junior. Toen ik 13 was werd ik 9e op de Australische kampioenschappen en dat is echt wel goed. Hier zijn zo veel goede zwemmers. Het ging zo goed omdat ik me amuseerde en ik heb echt geleerd van veel te trainen en veel wedstrijden mee te doen.
Een toekomst als zwemmer was voorbestemd maar de ommekeer kwam al het jaar erop. De tijden werden niet beter en het gevoel was weg. Het was niet meer plezant.
“Vandaag de dag begrijp ik dat er te veel druk lag op mij. Zowel van mezelf als van mijn trainers.Ik trainde veel maar op wedstrijden sloeg ik tilt. Als ik 10 m moest zwemmen ging het uitstekend voor 75 m en daarna viel ik stil”

Direct scholenkampioen
“Juist op dat moment had ik nood aan iets anders en mijn broer die al OL deed kreeg me zover om mee te doen aan het Australische scholenkampioenschap in OL. Hij had al veel verteld over hoe plezant het wel was op de tripjes met OL. Over die keer toen ze spek in de motor van een auto hadden gestoken of toen ze heel de bus hadden ingepakt met folie zodat die chauffeur niet meer binnen geraakte. Ik was nieuwsgierig en ging mee”
OL was net hetgeen ze nodig had. Bij een gemiddelde concurrentie en op een redelijk terrein, was de conditie het belangrijkste en Hanny won het goud. Op slechts 1 week ging ze van mislukkeling in het zwembad naar de beste in het bos.
Dit hier was zoveel leuker dan zwemmen. We reisden naar leuke plekken en hadden samen zoveel plezier. Toen ik terugkwam voor het nieuwe zwemseizoen voelde dat niet goed aan en ik zei bijna direct dat ik geen wedstrijden meer wou doen. De coaches trachtten nog van me te overhalen maar ik had mijn laatste zwemwedstrijd definitief achter de rug…

Eerste keer naar Europa
2003 was het eerste jaar als junior voor Hanny en de loopsterke Hanny kreeg een plaats in het JWOC team. Ze was nog nooit verder weg geweest dan Nieuw Zeeland . Nu ging ze naar Estland, via Finland en de Jukola. De eerste indrukk van het “overseas” werelddeel was maar zozo.
Ik reisde alleen van Australie naar Helsinki en zou daar mijn vriendin Erin Post ontmoeten, die op bezoek was bij vrienden in Duitsland. Toen ik landde was ze er niet. Ik probeerde haar te bellen maar kreeg geen antwoord. 17 jaar en alleen in een land waar bijna niemand me verstond, ik was moe en wilde enkel huilen.
Ik mijn tas had ik een noodnummer dat ik gekregen had van een Australische orienteur die een Fin die Jarmo heette had leren kennen op de Masters. Hij nam de telefoon op en beloofde van me te komen halen. Hij zei alleen dat hij groot was.
Onmiddellijk toen hij aankwam op de luchthaven liep ik erheen en omhelsde hem, zo eenzaam was ik.

Vreemde man in een vreemd land
Hanny zat nu in de auto bij een wildvreemde man in een ongekend land. Jarmo reed recht door het bos en zei geen woord.
“Ik was zo naief. We kwamen aan in een huis waar bijna geen meubels stonden. Hij had 7 katten. Ik had honger maar durfde niet om eten te vragen en ging slapen. Om 3 uur ‘s nachts werd ik wakker en belde ik Erin’s ouders. Die zeiden me dat haar vlucht de volgende ochtend zou arriveren.
Toen ik wakker werd smorgens was het huis helemaal leeg en gesloten aan de buitenkant. Ik belde opnieuw het nummer en Jarmo vertelde dat hij op zijn werk zat en dat zijn broer Heimo zou langskomen om me naar de luchthaven te rijden. Hij zei ook al niets en ik was zo blij toen Erin aankwam.”

Schrikrit naar Jukola
Hanny en Erin brachten 3 dagen door in Helsinki voor dat ze naar Jukola reisden. De vraag was allleen hoe ze daar zouden geraken… De oplossingn werd Jarmo en Heimo.
“We reden uur na uur zonder dat er een woord gezegd werd. Ze praatten niet eens met elkaar. Erin schreef me papiertje met de tekst “ze zijn massamoordenaars – we gaan eraan”. We durfden geen woord te zeggen. Plots sloegen ze af in een weggetje en toen waren we allebei zeker dat het gedaan met ons was. Toen bleek dat ze nog even gedag gingen zeggen aan een neef, die varkensboer was. Het zag er echt uit als in een engelse griezelfilm.”
Ze kwamen net op tijd aan voor de start van de vrouwenwedstrijd. Erin mispunchte op het eerste leg en Hanny liep als laatste in de massastart. De eerste wedstrijd in Europa was achter de rug.
“Alles was zo nieuw. Op het JWOC in Estland liep ik geen goed resultaat maar ik was toch tevreden. Ik keek naar de tussentijden en zag dat ik op bepaalde benen echt wel bij de besten liep. Dat was de kick die ik nodig had. Ik kon en zou beter worden.”

Polen was de volgende bestemming voor JWOC in 2005.
Ik was in goede vorm toen en won de middle distance kwalificatie. Naderhand liep alles fout. Het eten was slecht en ik had geen kracht. De finale liep slecht af.
Het jaar daarna in Zwitserland was het ongeveer hetzelfde liedje. Ik won de middle distance kwalificatie maar verknalde het in de finale. Ondanks dat ik veel miste, werd ik toch nog 3e. Anna Persson won en vertelde dat ze een perfecte wedstrijd had gelopen. Ik dacht dat kan toch niet waar zijn, ik had misschien wel 5 minuten fouten gemaakt. Als ik volgend jaar even snel loop, win ik.
Als 20-jarige liep ze inderdaad even snel en ze won inderdaad JWOC goud op de Long Distance

2 Weken OL training volstaan om een WK te winnen. Andere trainen op fouten maken…
3 dagen nadat de Zweden werden opgehaald op de luchthaven gaan we naar St Helens. De stage met de Tasmaanse junioren.
Nu eind januari is het de eerste keer dat Hanny een OL kaart in handen heeft na het WK in Denemarken.
“Ik heb nog nooit op die manier OL getraind, dat je iedere week met de kaart loopt.
Ik had bijna niets georienteerd toen ik JWOC en WOC goud behaalde. Ik kwam naar Europa en begon met kaart te lopen en week voor JWOC.”
Stop en wacht even.
We hebben een wereldster in OL die begon met de sport op 14-jarige leeftijd en die slechts een paar weken per jaar traint met de kaart voor het JWOC en WOC??
“Voor mij persoonlijk is het niet goed om veel te trainen met de kaart. Ik word snel verveeld van veel OL te trainen. Volgens mij zijn 2 weken OL training genoeg om de beste in de wereld te worden. Maar wanneer ik aan het trainen ben voor een kampioenschap en ik maak een fout analyseer ik heel zorgvuldig wat er fout liep en dat is dikwijls al voldoende opdat ik de fout niet meer zou maken.
Ik zeg nogal eens dat vele andere trainen om te ‘missen’. Ze lopen zoveel OL en maken daarom veel fouten. Daar wordt dan veel over nagedacht en op het einde trainen ze op het ‘missen’ ipv op het ‘lukken’. Als ik naar Europa zou verhuizen, hetgeen voor een tijdje actueel was, zou ik in Engeland gaan wonen en vooral looptrainingen doen en af en toe naar het Noorden reizen om daar aan wedstrijden deel te nemen.”
Er is nog een reden waarom Hanny te veel OL training vermijdt.
“In OL is snel lopen heel belangrijk. Zij die enkel in het bos trainen worden te traag. Het gevoel te weten dat je sneller kan lopen dan alle andere wanneer ik aan de start sta geeft me enorm veel zelfvertrouwen. Dat krijg je van vele looptrainingen”.

Slangen in het bos...
Het is tijd om Hanny in het bos te volgen. De jetlag is nu stilletjes aan uit het lijf en Hanny heeft er vanmorgen tussen 6 en 7 al een training van 1 uur opzitten.
Het enige wat me eventueel zou kunnen doen stoppen is dat velen me al gezegd hebben dat dit de regio is met de meeste slangen in Tasmanie. De eerste 5 minuten is ieder stokje een slang. Nadien ben ik te moe om nog aan deze diertjes te denken.
“Ik heb nog nooit zo snel gelopen bij het uitzetten van posten. We moeten maar hopen dat ze juist hangen” zegt David Brickhell Jones, die net als Hanny begeleider is op de stage. 45 minuten op en neer op steile ravijnen. Wereldkampioentempo, ongetwijfeld. Gelukkig moeten David en Hanny af toe stoppen om de posten vast te knopen. Terwijl ik uitrust na de heuvelachtige training is Hanny weer onderweg met enkele junioren.
“Bulldoze” zegt ze tegen hen. “Vandaag wil ik dat jullie je forceren totaan het laatste zekere punt. Hou het tempo hoog en wijk voor niets.”
Het voelt aan alsof we ver weg van Zweden zijn. Ver weg van opmerkingen zoals “Doe het voorzichtig aan zodat je geen fouten maakt” of “ Het belangrijkste is dat je de hele tijd weet waar je bent”. Bulldoze lijkt me iets hipper.

Training van 4 uur
Het is ondertussen kwart voor 11 en Hanny heeft nu 2u45 min getraind vandaag. Ze trekt erop uit om nog wat posten uit te zetten en daarna weer een toer met schaduwen. De 2e training van de dag wordt 4 uren. De 3e een sprinttraining van ongeveer 45 a 50 min met de opwarming erbij.

De volgende morgen op de stage doet Hanny een speciale ochtendjogging. Speciaal,niet omdat ze hem doet, want ze loopt iedere dag bijna een uur voor het ontbijt. Zelfs op ‘rustdagen’. Ook niet omdat de training met BJ is, David Brickhell Jones, die zowel Hanny als haar broer stimuleerde toen ze jonger waren en hen boy and girl Allston noemde. Het speciale is dat het een magische ochtend is.

De rotsen kleuren rood
We nemen de auto vanuit St Helens vlak na half zes. De zon staat nog niet aan de horizon en het is nog steeds schemerig buiten, bijna donker zelfs. Langs de smalle weg naar het noorden zien we veel wallabys, zowel de uitgesmeerde slachtoffers van de nachttals de levendige langs de kant van de weg.
“Rij maar door. Je kan toch niet stoppen voor de dode beestjes” lacht BJ.
Op Tasmanie zijn ze niet echt bezorgd om hun dieren. Het is vooral een kwestie om de auto te beschermen.
Het magische komt ons tegemoet na een rit van 20 min. Wanneer de zon de rotsen rood kleurt bij de Bay of Fires en wanneer de eerste zonnestralen de Tasmaanse zee doen glanzen. Dan is er magie.
Hanny en BJ verdwijnen achter de rotsen, naar het verderop gelegen streepje strand en verdwijnen dan naar een landtong. Een uurtje later duiken ze weer op van de andere kant.
“Het is voor zulke momenten dat ik het moeilijk heb om hiervandaan te verhuizen” vertelt Hanny en ze kijkt uit op de zee. Toen ik klein was, kwamen we hier vaak naartoe met de tent. Toen al hield ik van dit strand.

Tasmanie, paradijs voor training
Het niet moeilijk om haar perfect te begrijpen. Voor een orientatieloper, loper, wielrenner of welke lange afstandsatleet dan ook die geen sneeuw nodig heeft is Tasmanie het paradijs op aarde. Nationale parken met kilometers lange stranden, uitdagende bergen en wandelwegen zijn trainingsrondes die niemand beu wordt. Het fantastische aan Tasmanie is dat het ondanks zijn schoonheid nog zo on-geexploreerd is.
Een uitstapje in de namiddag naar Hannys favoriete strand Friendly Beach bewijst dit des te meer. Het is een strand strook van 9 km lang en wanneer we in het midden ervan staan, een eetplaats van de oorspronkelijke aboriginals inwoners, zien we geen mens. Nochtans is het prime time in de namiddag, een stralende zon en turquoise water.
“Zo gaat dat op Tasmanie. Ik kan het niet verlaten. Het is bijna ooit zover geweest maar als ik dan denk aan wat zich hier allemaal bevind krijg ik spijt” zegt Hanny en ze klimt op een zandduin.
“Kijk hier eens. Deze steen is mijn steen. Hij is gevormd zoals Tasmanie en als je erop staat zie je het hele strand. Ik nam mijn wandelgroepen altijd hierheen”.
Hanny heeft sinds dat ze afstudeerde aan de middelbare school altijd als “bush-gids” gewerkt bij wandelingen in de nationale parken Freycinet en Maria Island. Met die job kon ze wat extra geld in het laatje brengen en tegelijkertijd buiten zijn en bewegen.
“Daarboven krijg ik ook de kans om Tasmanie met anderen te delen. Dat is me veel waard.”